مرسی که هستی

سنگ قبر شکاندن به عملی گویند در مملکت ما که به شکلی مداوم و حرفه ای پیرامون فرد یا افرادی که ممکن است کس یا کسانی از جنازه ی در گور خفته شان هم می هراسند، انجام می شود.  دیروز بود که شمایل شکسته ی مدیا کاشیگر عزیز را لا به لای خبرها دیدم. شمایل شکنان، ـ این مفهوم در تاریخ هنر، معنایی مهم دارد و ربطی به بحث من ندارد ـ   بر سنگ نشانِ مدیا، دست تطاول گشوده و آن را شکسته اند. قصه ای که مدام درباره ی انبوهی از نویسندگان و شاعران ایران تکرار می شود و گویا حرفه ای مخصوص شده برای خودش. داستانی پلیسی که از فرط تکرار، خنده دار و رقت انگیز به نظر می آید دیگر. و کاش این شمایل شکنان، کار و راهی دیگر برای تجسم نفرت خود بیابند. دیروز وقتی انبوه جمعیتِ آمده در خانه ی هنرمندان، نشان داد "احمد محمود" چه روج ماندگاری است، وقتی امید نعمتی قاصدک می خواند، روی پله ی کناریِ سن نشستم و دقیقن به مدیا فکر کردم که شیفته ی جان دادن بود به ادبیات ایران. با برگزاری جوایز، با حمایت گشاده دستانه، با آغوشی همیشه باز حتا برای موجوداتی که  هزاران فرسنگ از ذهنِ آزادی دوستِ او دور بودند و کماکان هم در زیرزمین های دود زده شان طامات می بافند. او چنین بود. و دی شب می دیدمش که که در آن شب نشینی باشکوه که انبوه نفس ها چنان گرم کرده بود فضا را که ارواح در آسمان عرق کرده بودند. شکاندن تصویر قراردادی این مرد آفتاب سوخته، ا مرسی که هستی...

  «نه» به سبز و بنفش«نه» به شکلاتی و سیاه   «آری» به تو‌،‌ ای بی‌رنگ،‌ ای آزاد، «آزادی» ‌ای بهای سرو‌های سر بریده‌ای حسرت شوریده دل‌های داغ دیده   گفتند: «از خون جوانان وطن لاله دمیده» افسوس که «خود»، لاله کاشتند و چیدند   آری که «خود» لاله دریدند آری همان‌ها، هرس کردند باغچه‌ها را با ترومای سروهای یخ‌زده و‌ نهال‌های زنده به گور شده   بگذار بتازند اینجا، در صحن تاریخ، جلادترین جلادان، جلادی خواهند شد.                                                                                                                سارا اسکندری برچسب‌ها: من پس از تو, ادبیات مرسی که هستی...